In zijn boek 'Old Path White Clouds' beschrijft Thich Nhat Hanh het leven en de lessen van Siddhartha Gautama op zijn eigen, onnavolgbare wijze.

In hoofdstuk 70 'The Quail and the Falcon' schrijft hij over Venerable Vangisa: "...Ananda understood that as an artist, Vangisa was easily touched by beauty.
...Because Vangisa was a man gifted with intelligence and talent, there were times when his pride got the better of him, and he felt a quiet disdain for some of the other monks. Luckily, thanks to the practice of mindfulness, he was able to recognize this arrogance within himself."

Vangisa, die op latere leeftijd een wijs en bezadigd voorbeeld werd voor de anderen, heeft net als Thay vele mooie gedichten geschreven.

Wie dit boek leest, zal herkennen dat het soms moeilijk te onderscheiden is wie het geschreven heeft, Thich Nhat Hanh of de Boeddha zelf. Thay verstaat als geen ander de kunst om moeilijke materie bevattelijk uit te leggen.
In het hoofdstuk waarin melding gemaakt wordt over Vangisa, voel ik me persoonlijk aangesproken.
Vooral toen ik in Thay's moederklooster Tu Hieu Pagoda in Hue verbleef, heb ik me meermaals bezondigd aan dit soort arrogantie.
Maar ook: Thay, die me zo nauw aan het hart ligt omdat ik in hem die artistieke snaar voel meetrillen, heeft ook mogelijk enigszins over zichzelf als jonge monnik geschreven. Exact op dezelfde plaats waar hij zovele uren gemediteerd heeft -de bamboehut over de lotusvijver- kwam mijn arrogante gevoel om de zaken daar in ere te herstellen, sterk bovendrijven.

Net zoals Venerable Vangisa is Thay er buitengewoon in geslaagd om via aangehouden mindfulnesstraining zijn nederigheid en dienstbaarheid te ontwikkelen.
Mogelijk is dit de les die me naar die plaats gedreven heeft en me daar, in nederigheid, terug naartoe kan leiden.
Een zaak weet ik duidelijk: Thich is, temidden de andere leraren die ik ondertussen mocht tegenkomen sinds mijn prille stappen op het pad van de Dharma, mijn hoofdleraar en grote voorbeeld.

Morgen ga ik terug binnen in Wat Pah Nanachat om er opnieuw een langere tijd te verblijven. Normaal gezien bijna onmogelijk deze warmste periode van het jaar. De hoofdpoort is afgesloten, de meeste monniken zijn op retraite naar de koelere bergen. Gelukkig stond er een zijpoortje open en blijk ik weer welkom. Ik kan mij niet van het gevoel ontdoen dat Thay me deze weg wijst omdat het vooralsnog onmogelijk bleek (op enkele dagen in Huong Phap Pagoda na) in een Vietnamees klooster te verblijven.
Bij een latere terugkeer naar Vietnam en Tu Hieu Pagoda zal ik hopelijk veel bijgeleerd hebben.
Aan het alomtegenwoordige lawaai heb ik me al beter leren aanpassen, nu moet ik vooral nog werken aan het leren aanvaarden van ieders niveau. Mijn artistieke pretenties zijn verschrompeld, mijn eenvoudig werk is daarom niet van mindere kwaliteit. Via intense meditatie wil ik mijn verbondenheid 'zonder discriminatie' met alles en iedereen verder uitdiepen.

Wat Pah Nanachat is speciaal opgericht voor Westerlingen door een van Thailands grootste leraren ooit, Ajahn Chah. Het is een internationaal klooster waar Engels de voertaal is. Dit woudklooster is een prachtige locatie en je kan gemakkelijk een kijkje nemen op het internet om je er een idee over te kunnen vormen. De wereld globaliseert, daar kunnen we ons maar best bij neerleggen en het beste van maken.