Heb deze ochtend telefoon gekregen van de orthopedisch chirurg van het AZ Monica. Ik moet me woensdagochtend aanbieden voor een operatie. Daar het kapselgewricht van de schouder verzakt is en de genezing van de onderliggende breuken zo niet normaal kan verlopen, dient er een plaat met bouten bevestigd te worden. Dit bericht was te verwachten en nam ik dus gelaten aan. Er dient te gebeuren wat moet gebeuren. Karma of de wet van oorzaak en gevolg. Het was tenslotte een zware val.

Het steile, onstabiele keldertrapje, met smalle treden en zonder armleuning, baarde mijn schoonbroer reeds lang zorgen. Maar omwille van meerdere praktische problemen kon er zich nog geen afdoende oplossing aandienen. Er is reeds eerder een ander familielid op gevallen, toen gelukkig zonder gevolg. Zelf zie ik ook niet meteen een goede oplossing om de veiligheid te bevorderen.
Het gevaar wordt nog aanzienlijk vergroot wanneer je met volle handen afdaalt. En dat is wat mij is overkomen. We hadden ook wijn gedronken bij het avondmaal  en ik hoef niet eens stomdronken te zijn om mijn, sowieso reeds zwakke, evenwicht te verliezen. Een jongere broer van mijn moeder lijdt, naast de ziekte van Parkinson, ook aan Meuniere.

In de ongevallen die ons 'overkomen' kan echter ook een les verborgen zitten. Of een verwittiging. Ik besef dat ik mijn zwak evenwichtsgevoel niet mag 'triggeren' en ook dat ik mijn psychisch evenwicht (tussen gedreven artiest en meer ascetisch boeddhist) blijvend 'mindful' moet benaderen. Dat heb ik alvast in mijn hoofd genoteerd. Het toekomstig litteken in mijn overigens nog gave, kale knikker mag hiervan getuigen.