Een nieuw 16cm lang toekomstig litteken rijker, ditmaal van schouder tot oksel, ben ik gisteren in de loop van de namiddag ontslagen uit het ziekenhuis. Zonder nood aan 'impressionante tattoo's', tegenwoordig blijkbaar onmisbaar voor zichzelf respecterende, jonge Engelstalige toeristen, zie ik er plotsklaps minstens even vervaarlijk uit. Mogelijk zelfs een beetje macho met deze (weliswaar onzichtbare) piercings! Zo'n 21 nietjes moeten de wonde voorlopig dichthouden. Wie had dit ooit kunnen denken over deze jongen die zichzelf eerder zag als een ietwat tengere monnik?
Menigeen vraagt zich nu af of deze ijzerwinkel, -een titanium plaat met 7 bouten- in mijn linkerschouder, geen probleem gaat wezen wanneer ik doorheen de luchthaven-scanners moet stappen. Ja dan moeten ze mij maar strippen, niet?

Alle gekheid op een stokje: het heeft wel even aan een zijden draadje gehangen. Daarmee bedoel ik in de eerste plaats dat de val zelf meer fatale of verstrekkende gevolgen had kunnen hebben. Superman Christopher Reeves had 'slechts' een val van zijn paard nodig om voor de rest van zijn leven niet meer zelfstandig te kunnen bewegen. Gelukkig ben ik alles behalve een superman, al beweerde de chirurg dat ik nog over een sterk beendergestel beschik. Ik ben 7 treden in het ijle, want langs de stijle trap af, naar beneden gestuikt en mijn schouder heeft daarbij mijn volle 67 kg moeten opvangen. Een schedelbreuk, of erger nog een gebroken nek, zou hierbij niet ondenkbeeldig zijn. Dat kon een triester verhaal opleveren.
Een operatie onder totale narcose, bovenop een epidurale verdoving van de gehele  linkerarm waarbij de anesthesist verdomd goed moet opletten geen belangrijke zenuwbanen definitief lam te leggen, het zijn slechts enkele elementen waarbij de zaken relatief snel fout kunnen gaan. Mijn bewondering en vooral dankbaarheid gaat uit naar mensen die van dienstbaarheid hun beroep hebben gemaakt. Al hoeft men voor mij niet in de boeddhistische terminologie te geloven, feit is dat dit heilzaam karma oplevert. Je kan daartegenover stellen dat die mensen hiervoor betaald worden, je pikt er zo diegenen uit die dit soort werk graag doen. Geloof me vrij: ze zijn de meerderheid want anders hou je de bijhorende stress niet lang vol. Chapeau!

De orthopedisch chirurg zag geen medisch bezwaar in mijn snelle afreis, indien ik discipline genoeg heb om 3x daags mijn oefeningen te doen. In feite zou ik een reeks van 30 kinesitherapie-behandelingen moeten krijgen. Ik zal het moeten bekijken of dit ook in Thailand mogelijk blijkt. Wat ik wel weet is dat de gezondheidszorg daar op niveau staat. Valt af te wachten of men een 'farang' een eerlijke financiele behandeling gunt. Thailand mag dan al een boeddhistisch land genoemd worden, een westers toerist wordt in heel Azie wel eens meer als een gouden kip gezien die men gemakkelijk kan 'plukken'.
Verder verzekerde de dokter mij een herstel tot ongeveer 70-80% van de natuurlijke bewegingscapaciteit van schouder en arm. Daar kan ik best mee leven. 'Leven is lijden' en een belangrijk onderdeel daarvan is het afscheid nemen van ons jeugdig lichaam, het besef van het ouder worden en de aftakeling van de fysieke vermogens. Of dit veroorzaakt wordt door een langzame degeneratie of door een ongeval, maakt op zich weinig uit. We leven in een samenleving die steeds meer 'ongeval-gevoelig' wordt. Straks wordt niemand nog oud zonder minstens 1 ongeval in zijn of haar leven. Daar kunnen we best maar met zen allen leren mee leven. Een houding van aanvaarding verlicht alleszins meer het lijden dan een van verzet. Doorzettingsvermogen en wilskracht mogen hier echter niet mee verward worden.

Het vertrouwen in mijn evenwicht moet ik nog zien terug te winnen. Een nieuwe val op dezelfde schouder zou het definitief einde van mijn Aziatisch avontuur betekenen. Dat is echter een soort doemdenken waar ik me niet graag aan overgeef maar ik ga ook niet meteen multifocal brilglazen bestellen.

Het medisch personeel maakte me duidelijk dat breuken aan schouders en knieen tot de pijnlijkste behoren. Dat heb ik aan-den-lijve ondervonden. Het is positief te noemen dat ik de gelegenheid heb gekregen de meditatieve pijnbeheersing te oefenen. Tijdens de pieken in de pijnervaring bleken zelfs de zware pijnstillers niet meer te werken. Ik heb in mijn lange studietijd vele boeken gelezen over boeddhistische psychologie en daarbij meerdere keren een hoofdstuk over dit onderwerp onder ogen gekregen. Het was de Boeddha's standpunt dat je het meest effectief kan leren door zijn leringen aan de praktijk te toetsen. Geen normaal gezond mens kiest ervoor om zichzelf vrijwillig in een hevige pijnsituatie te brengen. Ik weet nu dat het waar is dat het lichaam op zichzelf geen pijn gewaarwordt. Om de post-operatieve pijn te stillen, kreeg ik het zware middel Tradonal mee. De werking zit hierin dat de pil het signaal naar de hersenen 'doorknipt' en zo een invloed uitoefent op endorfines en neuro-transmitters. De pijn wordt geregistreerd in de hersenen en het is precies in ons 'monkey brain'  waar meditatie haar invloed kan uitoefenen. Men heeft een bekende Tibetaanse Rimpoche urenlang onder een scanner gelegd, voor, tijdens en na zijn intense meditaties. De foto's van het onderzoek toonden duidelijk de veranderingen in de geactiveerde hersendelen.

'Leven is leren', dat behoeft geen verdere verklaring. Maar toch nog dit: niets overkomt ons zomaar. Welke wrede God wil dit tot zijn verantwoordelijkheid nemen? Inzicht in de oorzaken en redenen van ongelukken die ons overkomen, helpt ons verder vooruit dan jammerend zelfbeklag.