Ik heb reeds geruime tijd een behoorlijke fascinatie gecreëerd voor het 'Bhavacakra', de typische Tibetaanse muurschildering die ook wel 'The wheel of existence' wordt genoemd. In het pre-Chinese Tibet kon je deze grote muurschilderingen vrijwel vlak achter de ingang van elk boeddhistisch klooster vinden. Net zoals wij in onze westerse woningen gewend zijn een spiegel op te hangen in de inkomhal van onze woningen, om onszelf te keuren bij het binnenkomen, en vooral bij het verlaten van de woonst, was het hierbij de bedoeling de mensen die het gebouw betraden of verlieten, een soort spiegel aan te bieden. Echter niet meteen om hun ijdelheid te strelen, maar eerder om hen te wijzen op hun levenssituatie in het 'samsara' (the cycle of death and rebirth, wich propels people from one life to the next; the transience and restlessness of mundaine existence).

Ik wil echter niet belerend zijn, en daag de lezer van deze blog dus uit om verdere informatie op te zoeken via internet. Daar kan je een meer uitgebreide verklaring lezen over de 3 hoofdvergiften, de 6 psychologische zijnstoestanden en de 12 links van onderling afhankelijk ontstaan. Heel boeiende materie trouwens, althans voor wie niet angstig is om zichzelf te confronteren.

Ik heb onderstaande, nieuwe versie aangevat en uitgewerkt tijdens mijn huidig verblijf in Kampot, Zuid-Cambodja. Nochtans is ze niet helemaal uitgepakt zoals ik aanvankelijk gehoopt had. Daar ik dit soort werk maak met simpele waterverf-potloodjes, weliswaar van de sublieme Faber Castell kwaliteit (notabene enkel te vinden in Thailand), en mijn huidig doosje van 12 zo goed als opgebruikt was, werd de uitdaging er nog groter op. Het is geworden wat het is. Dat het me uiteindelijk gelukt is om met kleine stompjes potlood, nog amper vast te houden, het werk te voltooien, maakte het voor mij des te boeiender. Dat het werk tijdig afgeraakt is, en op de valreep nog kon gekopieerd, -en dus gemultiplieerd-, worden net voor Vesak (de verjaardag van Boeddha's geboorte, verlichting en heengaan) morgen (20/5), stemt me extra tevreden. Je houdt het niet voor mogelijk dat ik in een godvergeten uithoek als Kampot, een degelijke kopieerzaak kon vinden. Dit staat me echter toe morgen sommige mensen blij te maken met een persoonlijk geschenkje.

Zelf hou ik eraan, nooit eerder de persoonlijke transmissie gekregen hebbend om de Dharma officieel door te geven, met mijn bescheiden talent dit wel te kunnen verantwoorden. Er zijn monniken in het Thaise Wat Pah Nanachat die me al te eerbiedig 'venerable artist' noemen. Teveel eer voor deze simpele geest die enkel een bijdrage wil leveren aan het verspreiden van de Dharma, de Boeddha's wijsheden. Enkel voor wie daar in geïnteresseerd is. Je kan immers niemand een inzicht aanpraten.

Ter aanvulling: ik heb inmiddels setjes klaar met ongeveer 20 kwaliteitskoppies. Deze kunnen geleverd worden op 'postcard-format' (met een handgeschreven 'quote' van de Boeddha). Ik probeer uit of ik deze zaken in de toekomst kan opsturen, en dus ten gelde kan maken voor mijn humanitaire projecten in Vietnam. Zo ondersteun ik mijn persoonlijk project om studenten van onvermogende ouders te laten afstuderen, en de Boeddhistische 'nunnery' Duc Son Pagoda, die zich (zonder overheidssteun) ontfermt over ongeveer 150 wezen en zwaar misvormde kinderen, slachtoffer van het immer aanwezige 'agent orange' syndroom.

Al beschik ik momenteel nog niet over de efficiënte omkadering, het is allemaal nog in de 'opbouw-fase'.

In navolging van mijn hoofdleraar 'Thich Nhat Hanh', maar ook van mijn andere leraars 'Lama Khen Rinpoche Lhundrup Rigsel, en Tenkei Roshi, kan ik niet anders dan mezelf op te stellen als een geëngageerd adept van de grote psycholoog, Buddha genaamd. Al realiseer ik mezelf dat dit niet altijd de aanbevolen weg is, het is simpelweg de enige die ik kan en mag bewandelen. Het is gewoonweg mijn te volgen pad.

Met welgemeende dank voor jullie interesse.