Het is nu dinsdagvoormiddag, 1 juni, en weliswaar nog altijd verzwakt maar toch terug in menselijke staat om dit bericht te schrijven.

Maandagmorgend, omstreeks 1u in de nacht, werd ik ziek wakker en vanaf toen ben ik onophoudelijk op het toilet moeten gaan zitten of hangen, alnaargelang waar het water mijn lijf dringend wilde verlaten. Geen idee dat een mens zoveel vocht kan stockeren, ik ben ettelijke liters kwijtgeraakt. Rillen, koudzweten, met jezelf geen blijf weten, in sneltempo uitdrogen zodat je huid perkamentachtig begint aan te voelen...
Uiteindelijk ben ik bij een dokter beland, vraag mij niet hoe want dat weet ik nog amper, en heb ik medikamenten gekregen die ik aanvankelijk niet kon inhouden want mijn maag wrong zich voortdurend uit. Ik begon gelijkenissen te vertonen met een oude, verrimpelde Nepalees maar kon met de aanblik daarvan niet lachen. Vanuit mijn bed naar de wc en terug ben ik toch stilaan die medicijnen beginnen binnenhouden en is er een verbetering opgetreden. Zonder overdrijven kan ik stellen dat je hier het hoekje kan van omgaan maar volgens Russel, een Amerikaan, moet ik over een goede constitutie beschikken want ben ik daar relatief snel en zonder antibiotica vanaf geraakt. Als je jezelf zo ziek en ellendig voelt, ben je wel wat verloren zo ver van huis en alleen. Alleszins liters vocht.
Om het met de woorden van diezelfde Russel te zeggen: " It's your stomach that meets Kathmandu".
Momenteel ben ik herstellende maar voel ik me erg zwak. Ik heb mezelf gedwongen tot een licht ontbijt want sta niet stevig op beide voeten. Ben nochthans altijd heel voorzichtig geweest met wat ik at en dronk en daarom voel ik me op dit ogenblik niet zo zeker. Morgen vertrek ik voor 20 dagen naar Kopan Monastery om twee cursussen in boeddhistische fylosofie en psychologie te gaan volgen. Ik mag hopen dat ze daar koken volgens de regels van de hygiene.

Vanaf morgen kan het op deze blog dan ook weer even windstil worden.