Vandaag, woensdag 2 juni, ben ik hier precies 12 dagen en straks vertrek ik naar Kopan Gompa. Deze periode lijkt me voldoende om deze aparte wereld vanuit verschillende ooghoeken te bekijken, zelfs vanop het toilet van mijn guest-house.
Ik herinner mij dat volgens de overlevering de Boeddha gestorven is aan dysenterie nadat hij gecontamineerd voedsel had gegeten bij arme mensen waar hij was uitgenodigd. Je zou haast kunnen spreken van een gezegende ziekte.
Volgens de beschrijving in de LP zou ik amoebische dysenterie gehad hebben en is het geneesmiddel hiertegen metronidazole, exact wat ik voorgeschreven kreeg door dokter Tsering ( die naam...). Maar het zou ook mogelijk zijn dat deze aandoening later weer terug de kop opsteekt, telkens in een wat meer verzwakte vorm todat je gestel sterk genoeg is om er uit zichzelf aan te weerstaan. Ik kijk daar niet bepaald naar uit.

Maar hoedanook, verzwakt en waggelend op mijn benen, moest ik uiteindelijk iets in mijn maag krijgen, wat moeilijk is als je absoluut ( en nog altijd ) geen hongergevoel hebt. Of het een met het ander te maken heeft weet ik niet maar ik betrap er mezelf op dat ik hier wel last ondervind van mensen die in mijn omgeving roken, ook en vooral wanneer ik wil eten. Ben ik in het stadium beland dat ik roken een vieze en irritante gewoonte begin te vinden? Dat dit dan een stap mag zijn naar een levenslange ontnuchtering van het idee dat roken iets aangenaams is. En domweg uitgedrukt: een soort karmische 'vergelding' voor wat ik anderen zo lang heb aangedaan.

Ondertussen ben ik vooral aan stilte toe. Ik heb het wel gehad met die toeters en bellen van de Tibetaanse monniken. Het is dat ze dat zelf zo graag dag en nacht horen! Ik kan je verzekeren dat dit geenszins als muziek klinkt of bedoeld is.
Het valt mij op hoe tolerant de Nepalezen zijn tegenover alles en iedereen. Het land heeft al zoveel problemen uit zichzelf om mee af te rekenen en toch zet het de deuren wagewijd open voor Tibetaanse en Indische migranten. Bewonderenswaardig. Iets voor Vlaams Belangers om over na te denken.

Ter afronding van mijn verblijf in Boudhanath ( de schrijfwijze van dit woord verschilt regelmatig ) kreeg ik vandaag de mooiste namastegroet, vergezeld door een open glimlach van oor tot oor, van een stokoud Nepalees vrouwtje. Ik wandelde haar glimlachend voorbij, nog nagenietend van wat Dyane me iets daarvoor gezegd had, en ik denk dat ik hierdoor dit vrouwtje op haar golflengte aansprak. Zo een beeld wordt in je geheugen gefixeerd en kan je met de duurste spiegelreflex camera zelfs niet vastleggen.