Alhoewel ik enkele vrije dagen tussen twee cursussen in had heb ik toch bijzondere ervaringen achter de rug.
Dankzij Monserat, een Spaanse vrouw die hier net als ik vanaf de eerste dag verblijft, heb ik een nabijgelegen klooster leren kennen. Via een mooie wandeling over smalle bergwegeltjes langs stevige ravijnen bereikten wij de prachtige gebouwen en tuinen van 'Pullahary Monastery'. Dit klooster behoort tot een andere van de vier Tibetaanse scholen dan Kopan ( dat tot de Gelugpa, de geelhoeden, orde van de Dalai Lama behoort). Ik denk dat de monniken van Pullahary over meer fondsen kunnen beschikken want de gebouwen en het interieur met meubilair en decoratie waren van een superieure kwaliteit. Ik ben dit klooster nog een tweede maal gaan bezoeken, ditmaal in het gezelschap van twee jonge Chinese vrouwen uit Hong Kong die een opleiding Thangka-schilderen volgen en op aanraden van hun leraar naar de muurschilderingen wilden gaan kijken. Ik diende hun de weg te wijzen maar vond dit absoluut geen vervelende taak. Het klooster was een tweede bezoek absoluut waard, temeer omdat we ditmaal exclusief een 'Puja', een speciale bid- en zangstonde, mochten bijwonen. Daarbij viel mij de strakke discipline van deze monniken erg op, dit enigzins in tegenstelling tot het meer losse regime in Kopan. Niet enkel waren zij allen recent netjes kaalgeschoren en werd het habijt onberispelijk gedragen,ook de gompa was kraaknet en werd zelfs tijdens de dienst nat gedweild. Iedereen, ook de kindmonnikjes, zat stil, zong mee en hield de handen mooi thuis. Wat een tegenstelling met het meermaals 'geflikflooi' dat je in Kopan kan waarnemen. Haartooi en klederdracht worden daar nonchalant en hoogst persoonlijk behandeld. Ik vind dat beiden iets aantrekkelijks hebben en zou momenteel nog niet weten waar mijn voorkeur naar uitgaat.
Maar de muurschilderingen in Pullahary waren 'outstanding'. Weelderige maar evenwichtige schoonheid in zachte pasteltinten. Ronduit overweldigend. Mijn Chinees gezelschap keek zich de ogen uit het mooie hoofd en tetterden Cantonees met 'oh's' en 'ah's' dat het een lieve lust was. Waarschijnlijk staan ze daar vandaag nog dus ben ik maar alleen terug gewandeld. De loodzware warm-vochtige lucht deden mij de komst van het regenseizoen voorspellen, ik had dit fenomeen al twee maanden eerder in Sri Lanka meegemaakt, en mijn woorden waren nog niet koud of ik kreeg tijdens de terugweg een kleine zondvloed over mij heen. Nepalezen zeulen met paraplu's om zich te beschermen tegen de zon, niet tegen de regen. Ik weet nu waarom want toen ik terug in Kopan aankwam was ik niettemin doorweekt ( maar tevreden ).

Voorbije zaterdag was het volle maan, altijd al een bijzondere gebeurtenis binnen de boeddhistische traditie, maar ditmaal toch wel heel bijzonder want een bijlangrijke lama overleed in de namiddag. Weliswaar op hoge leeftijd ( 91 jaar oud heb ik ergens opgevangen ) maar helder van geest en blijkbaar zittend in meditatiehouding, wat ik kan bevestigen want ik mocht de overledene later gaan groeten. Toch verdenk ik oneerbiedig de Tibetanen, met hun voorkeur voor paranormale verhalen, ervan hem in deze houding te hebben opgebaard. Hoedanook, gisteren ( maandag 28/6 ) bleek zijn geest eindelijk het lichaam verlaten te hebben en volgens ingewikkelde astrologische berekeningen diende hij laat in de avond gecremeerd te worden. Wat gebeurde. Het is toch wel heel uitzonderlijk dat ik deze indrukwekkende rituele gebeurtenis mocht meemaken, al koste dit praktisch twee nachten mijn gehele nachtrust. De crematie vond uitgerekend plaats vlak naast het afgelegen gebouw waar mijn slaapkamer zich bevindt en heeft uiteindelijk, in aanwezigheid van ongeveer 600 biddende monniken en nonnen, tot ongeveer 4.30u in de ochtend geduurd. Wederom zeer indrukwekkend en overweldigend ( het lijkt erop dat dit mijn modewoorden worden ).

Zo is het gisteren een hele lange en vermoeiende dag geworden want gedurende de dag was ik het weeshuis van Dyane Lynch in Kathmandu gaan bezoeken en had ik ongeveer 100 kinderen ( tussen 4 en 16 jaar oud ) geholpen met het maken en/of kleuren van mandala's. Gelukkig had ik dit dagelang op voorhand goed voorbereid en had ik alle benodigde materiaal en gesneden brood meegebracht. Het resultaat was driedubbel x bingo. De schatten van kinderen ( je kan het je niet voorstellen hoe innemend en dankbaar deze kunnen zijn ) waren opgetogen met het bezoek en hun opdracht. Zoveel enthousiasme heb ik gedurende mijn loopbaan als leraar nooit tesamen gezien. Het weeshuis werkt niet direct volgens boeddhistische principes maar eerder naar het voorbeeld van verdraagzaamheid en vredelievendheid van Mahatma Ghandi. Het gesprek later met het vrijwilligerskorps en de directeur maakten mij duidelijk welke fijne mensen hier aan het werk zijn. De kinderen zouden geen menswaardig bestaan kennen zonder hun inzet. Men heeft mij gevraagd om nog eens terug te komen met een soortgelijk project. Indien ik de kans zie tussen mijn volgende cursussen in wil ik dat zeer graag doen. Dit lijkt me zeer zinvol en die lachende snoetjes blijven dagenlang op mijn netvlies aanwezig.

Morgen start mijn 'Peaceful living, peaceful dying'-cursus van 7 dagen. Dan heb ik 3 vrije dagen vooraleer het 'Medicine Buddharetrait' begint. Deze 15-daagse retraite zou wel eens een stevige uitdaging kunnen betekenen want het schijnt dat men je tot aan je grenzen tracht te brengen. Bovendien zijn de tien laatste dagen verplicht in absolute stilte door te brengen ( dus ook niet lezen, schrijven, op computer werken of oogcontact zoeken...). De minste afwijking betekent verwijdering uit de groep. Tenslotte kiezen we hier vrijwillig voor en zijn we op voorhand verwittigd.
Zeer indrukwekkend overweldigend!