Het is veel makkelijker om als monnik in een klooster te leven dan met beide voeten in het wereldse leven te staan. Dat vertelde de Boeddha reeds en voegde daar nog aan toe dat de verdienste van een leek die een goed leven leidt, met veel verantwoordelijkheden en problemen die het hoofd moeten worden geboden, hoger ingeschat mag worden.

Terwijl alsmaar meer mensen me op straat de hand schudden of vanachter de openstaande deur toewuiven, sprak gisteren een oudere motorrijder mij aan. Hij wilde graag een praatje met een westerse leeftijdsgenoot maken. Daar ik op weg was naar de suppermarkt bood hij mij de rit daarnaartoe aan. Nadien, op het terras langs de verkoeling brengende Perfume River, begon hij zijn verhaal.
Duc (djoek) is er 58 maar ziet er met zijn doorgroefd gelaat veel ouder uit. Ook hij heeft 4 kinderen, weliswaar 3 dochters en een zoon. Niet dat men de vrouw minderwaardig beschouwt in Vietnam maar elk koppel wil minstens ook een zoon en dus blijft men proberen tot men die heeft. Zijn oudste dochter heeft eveneens 2 kindjes.
Hij was vroeger een leraar geschiedenis en beschikt over een universitair diploma (wat zijn uitstekend Engels taalgebruik verklaart). Na de oorlog verloor hij zijn job en moest gaan boeren. Om de onkosten van zijn twee nog studerende kinderen te kunnen betalen werkt hij bij als motortaxi. Duc zou het liefst ook regelmatig naar de pagoda willen gaan maar probeert als goed boeddhist tevreden te zijn met zijn bestaan.
Natuurlijk zat achter dit verhaal een vraag verborgen. Zulks heb ik doorgaans snel door en dus verbaasde noch stoorde het mij. Daar zijn jongste dochter aan de universiteit wil gaan studeren moet ze weldra een examen Engels passeren en daarvoor heeft ze een duur tweetalig studieboek nodig. Duc stelde mij voor om me een van de volgende dagen naar het platteland te voeren want het is volop rijstoogst en bovendien weet hij een prachtige Japanse brug om te tekenen. Met het geld dat ik hem hiervoor zou geven, kan hij dan naar de boekhandel. Ik vond dat geen slechte 'deal' en heb hem, weer aan het hotel, op voorhand het nodige gegeven. Een stevig bedrag voor een Vietnamees en daar was hij zichtbaar heel blij mee. Voor dit geld wil hij mij de rest van mijn tijd in Hue gratis rondvoeren. Ons gesprek was aangenaam verlopen en, al dan niet als 'trukje' gemaskeerd, ik zal daar zeker niet armer door worden.

Deze voormiddag liep ik Duc opnieuw tegen het lijf. Met een brede lach wenste hij me nogmaals te bedanken, tevens ook uit naam van zijn dochter. Daar ik naar het postkantoor wilde, voerde hij mij daar graag naartoe. Zonder een cent te vragen. Hij wilde mij nadien op een Vietnamese koffie trakteren en bracht mij bijgevolg naar wat zowat de meest chique gelegenheid van de stad moet wezen. Bijzonder rustig en mooi kader in oud-Chinese stijl. Wel schoof hij mij aan tafel een beduimelde foto door van twee van zijn kinderen toen die nog jong waren, met de vraag van zijn vrouw of ik daar een tekening van wil maken. Ik heb niet nee gezegd, mezelf het daar knap lastig mee makend. De foto is uiterst onduidelijk en bovendien moet ik nog vier, kaligrafisch verwerkte namen op papier zetten.

Het verder verloop van het gesprek, waarover ik om redenen niet kan uitweiden, was heel aangenaam en ik denk dat hier andermaal een warme vriendschap aan het groeien is. Duc heeft me uitgenodigd om, na onze uitstap van morgen, naar een feestje te komen dat zijn familie speciaal voor mij organiseert. Het kan maar niet ophouden. Ik besloot om toch voor de drankjes en de rit naar het postkantoor te betalen, het geld van gisteren als geschenkje beschouwend. Duc vertelde mij bij het afscheid dat hij en zijn gezin blij zijn een Belgisch boeddhist te leren kennen. Het klinkt mogelijk wat sentimenteel maar ik wil ook een beetje ambassadeur van mijn landje zijn. We hoeven niet overal als twistzieke apen over te komen.

Tijdens mijn avondlijke bezoekjes aan Brown Eyes Cafe krijg ik nu ook interessante contacten met buitenlandse 'backpackers'. Zij geven Hue en mij de gelegenheid om wat afstand te nemen van te lang durende intieme gesprekken. Al heeft ze het besluit genomen om dit weekend haar job op te zeggen, ze moet ook nog wel wat werken om zo geen problemen te krijgen met haar baas en collega diensters. Al moet gezegd dat deze zeer begripvol en soms vertederd reageren op onze vriendschap. Volgens Hue heb ik vele vrienden in de omgeving. Ik zie ze allemaal graag. Ik denk dat, moest ik het vragen, Hue me zou volgen maar heb haar eerlijk duidelijk gemaakt dat ik redenen heb om dit niet te doen. Een somtijds stevige, innerlijke strijd tussen wijsheid en gevoel teweeg brengend. Als ik haar echt graag zie moet ik niet in de eerste plaats aan mijn behoeften denken. Het zal weer andermaal een pijnlijk afscheid worden, al heb ik dat enigszins aan mezelf te danken. Om mijn trip naar DaNang te regelen en voor Vinh's feestje diende ik naar het stadscentrum terug te keren maar ik hoefde niet perse terug naar het cafe te gaan.
De begeerte is het moeilijkst te overwinnen, ook dit zijn de woorden van de Boeddha.

In een kraaknette, witte T-shirt verliet ik deze middag mijn kamer om te gaan lunchen. Beneden werd ik echter weer door de dame van het hotel uitgenodigd om met hun mee te eten. Opnieuw een belangrijke dag in de Vietnamese maankalender en dus vegetarisch voedsel op de tafel. Ik was bang dat men mij weeral veel te veel zou voorschotelen. Wat ondanks mijn beleefde verwittiging op voorhand trouwens andermaal het geval was. Ik vind het niet netjes om halfvolle schoteltjes en kommetje achter te laten. Con co chi: geen probleem! Ik ben erin geslaagd om mijn T-shirt blank te houden, echter niet om een onbedaarlijke hoestbui te vermijden. Bijzonder pikant gerecht.
In het hotel wordt er momenteel hard gewerkt want men is het vele houtwerk, gaande van tafels, stoelen en bedden tot en met de gehele trapleuning, aan het herspuiten met een soort veredelingsmiddel. Het resultaat oogt bijzonder mooi maar ik heb er stevige bedenkingen bij en bovendien ondervind ik er behoorlijk  last van. Het zich niet bewust zijn van (ignorance)... leidt vaak tot onverantwoord gedrag. Men spuit het giftige goedje wild in het rond met een soort airbrush-pistool, wolken fijne spritsen veroorzakend. Het hele, lang-smalle trappenhuis verspreidt zich de thinner-achtige geur. De werklui dragen geen masker of enig andere bescherming en vaak staan er toeschouwers rond, recht temidden die wolken met de handen in de broekzakken. Het helpt niet om daarover iets te zeggen. Azie staat aan het begin van een evolutie waarvan wij het hoogtepunt al voorbij zijn, ons zachtjesaan meer realiserend waar we in feite mee bezig zijn. Ik zag op CNN dat wetenschappers schoorvoetend beginnen toe te geven dat gsm-gebruik kankerverwekkend kan zijn. Nadat er, volgens het getoonde cijfermateriaal, wereldwijd ongeveer zo een slordige 3 miljard stuks in gebruik zijn. Onder de gebruikers bevinden zich veel kinderen die extra kwetsbaar zijn. Hun schedelpan is dunner en de hersenmassa nog in ontwikkeling. Alsof we dat allemaal al niet lang wisten!
Maar ja, de winsten zijn gemaakt en de verslaving is een feit. De batterij van mijn toestelletje is vaker plat dan geladen maar ik rook nog en heb dus weinig te vertellen. Mea culpa, maxima culpa... of iets in die aard.