Gisteren met Ward en Nana naar Chanthaburi (er zijn meerdere schrijfwijzen voor dezelfde naam) gereden op zoek naar de juiste medische opvolging voor mijn schouder. Op advies van de Belgische chirurg diende er 3 weken na de ingreep een klinische check-up te gebeuren. Tevens de juiste tijd om aan een gedegen fysiotherapie, massage en gymnastiek te beginnen. Niet echt gepland, past dit puzzeltje dus nog op tijd in mekaar.
Ward had informatie ingewonnen bij een collega op zijn school. Dus reden we eerst naar een prive 'clinic' van een orthopedisch specialist. Naar het schijnt degelijk en goedkoop. Dat was er aan te merken, de Thai stonden er in dubbele rijen van 12 aan te schuiven. Blijkbaar worden er in het koninkrijk ook stevige botten gebroken. Dan maar verder gereden naar een duurdere en waarschijnlijk meer efficiente optie: het gereputeerde Bangkok hospitaal. En dat bleek een juiste keuze. De kwaliteit van de Thaise gezondheidszorg is welbekend in het Westen. Terecht. Ik durf te stellen dat de algemene hygiene en organisatie in dit hospitaal zelfs die van de onze overtreft. Althans wat betreft mijn ervaring.

Eerst op visite bij de, spijtig genoeg, minder duidelijk Engels sprekende arts. Blij dat Nana graag als tolk fungeerde. Na de rontgenfoto's bleek het genezingsproces van de breuk bevredigend. Een tweede, vrouwelijke arts werd geraadpleegd. Zonder bijkomend honorarium achteraf! Vervolgens werd ik naar de fysiotherapie-afdeling gestuurd. Daar wachtte mij een bijzonder minzame, mysterieus glimlachende, Chinees ogende schoonheid. Kordaat en toch zachtaardig. Ik was meteen in de ban van deze vrouw, al waren haar opgelegde oefeningen niet van de poes. Het schoudergewricht en gehele stelsel van spieren in de omliggende zone voelen aan als gegoten in beton. En daar werd stevig aan getrokken en gewrikt. De pijn mag je niet tegenhouden telkens iets verder te gaan. Normaal gezien zou ik in het totaal een 30-tal van deze behandelingen moeten krijgen, zo'n 3 per week. Tegen het advies van de dokter en de fysiotherapeute in, en omwille van praktische en financiele redenen, wil ik de oefeningen thuis bij Ward zelf uitproberen. Indien dit na 14 dagen geen merkbare vooruitgang oplevert, zal ik mij in 7 haasten reppen om me opnieuw door deze Aziatische schoonheid te laten behandelen. De charmante dame kan daarbij een extra motivatie betekenen. Ik blijf een domme, begerige man.

De begeerte is volgens Gautama het moeilijkst te controleren. Het alomtegenwoordige spanningsveld tussen mannen en vrouwen behoort tot de meest fundamentele overlevingsstrategieen van de mens. Zelfs al hoeft deze energie niet louter van seksuele aard te zijn en zijn vele mensen zich niet altijd bewust van deze onderhuidse spanning. Mannen kunnen tot op hoge leeftijd jagers blijven, daarbij hun technieken ervaringsgewijs verfijnend. Vrouwen, eenmaal de kinderwens vervuld, hebben minder last van hun 'libido', in dien verstande dat ze vrijwel gevoelig blijven voor mannelijke attentie. Oudere vrouwen die beweren dat ze daar ongevoelig voor zijn geworden, blijken niet volkomen eerlijk met zichzelf. Het is een voortdurend spel van aantrekken en afstoten, pril begonnen bij het puberale flirten. Aandacht van het andere geslacht bevestigt ons in onze eigenwaarde.
De seksuele energie is een volkomen normaal gegeven en een uiterst sterke kracht. Zo niet de sterkste. Mijn goede vriend, de Vietnamese monnik Ven Thanh Huong, studiegenoot en vroegere buur in Khorat, vergeleek het ooit als volgt. Indien je deze seksuele energie wil onderdrukken lijkt het op het feit dat je een stevige kei op het gras drukt. Je kan dit lang volhouden maar het gras zal blijven groeien. Of tenminste niet snel rotten. Want eenmaal dood houdt deze energie natuurlijk op te bestaan. Of beter gezegd, gaat over in een andere vorm. De wil om opnieuw in het bestaan te komen. Ooit heb ik het zaadje van een distel uiterst langzaam en geduldig door een 12cm dikke betonlaag zien doorbreken. De wil tot leven en bestendigen van dit leven is zeer sterk. Het schier eindeloos doordraaien van het wiel van leven en lijden kan slechts eindigen bij het bereiken van het nirvana. Bijzonder moeilijk voor een sterveling die graag leeft en het lijden maar wat graag voor zich uitschuift.

Vandaag heb ik dus de oefeningen voor het eerst 'thuis' uitgeprobeerd. Discipline, en nogmaals discipline zal dit blijven vragen. Ward heeft zelfs een speciaal gymnastiek toestel in mekaar geknutseld: twee handbeugels die via een touw over een katrol bewegen. Het ding werkt even goed als dat in het hospitaal. Er wordt hier goed voor mij gezorgd. Binnen de Aziatische levensgewoonte wordt het als normaal beschouwd dat volwassen kinderen op hun beurt voor hun behoeftige ouders zorgen. In Vietnam zag ik, terwijl ik lang moest wachten op een bus, een zoon zijn oude vader geduldig ondersteunen bij de oefening aan een looprek. Heen en weer, bijna het volle uur dat ik moest wachten. Niet dat ik wil beweren dat men in het Westen hardvochtiger is, jonge koppels hebben daar gewoonweg niet meer de tijd voor. Er moet door beiden geld binnen gebracht worden om de rekeningen te kunnen betalen. Benieuwd hoe lang het zal duren voordat deze evolutie ook in Azie zijn intrede doet. De prijs voor de welvaart betekent niet zonder meer welzijn.