Vandaag om 15.15u vertrekt het vliegtuig dat mijn zus, schoonbroer en mij naar Bangkok zal brengen via een overstap in Doha. Ik heb gisteren, zo goed en kwaad als mogelijk mijn bagage gemaakt. Mijn gekwetste arm voelde loodzwaar en ik kan nog steeds geen langere tijd in de weer zijn zonder platte rust. Maar ook die platte rust, uitsluitend ruggelings mogelijk, lukt niet al te best. Ik slaap weinig, en als het wel even lukt is het in korte blokjes van ongeveer een uur en half. Ik wil niet toegeven aan de sombere vooruitzichten die durven opduiken in mijn gedachten, maar toch nestelen ze zich vast. Zal mijn schouder ooit wel goed komen? Zal ik toch maar besluiten om na een jaar, tegen het advies van de chirurg in, het titanium-plaatje te laten verwijderen? Nadat mijn familie wat op mij ingepraat had, hervatte ik de moed. Ik weet dat het reizen en het verblijf van enkele dagen in Bangkok, niet zo vlot kan verlopen dan ik gewend ben maar ik verheug mij op een rustig verblijf bij mijn zoon. Indien het lukt om daar stevig aan mijn revalidatie te werken, mogelijk met de hulp van een locale kinesist(e), kan het verdere verloop van onze reis misschien toch nog meevallen. Bewustzijn van het onvermijdelijke lijden in het leven betekent niet dat we wantrouwig in dat leven moeten staan.
Maar ik moet toegeven dat ik wel al eens met meer enthousiasme ben vertrokken.

Het is nu 1.04 in de nacht en dus redelijk dringend tijd om een nieuwe poging tot slapen gaan te ondernemen. Ik kijk dankbaar terug op mijn recent verblijf van exact twee maanden in Belgie. Ik heb hartverwarmende contacten mogen beleven met familie en vrienden. Bij deze wil ik ook de lezers van deze blog bedanken voor hun interesse en mentale steun. Ik hoop dat eenieder het geluk mag vinden waar hij of zij recht op heeft. Hop naar nieuwe Aziatische avonturen.