Paasmaandag, bijna 18u in de vooravond. Er is zonet een fikse regenbui gepasseerd en dat kan al eens een voorbode zijn van het aankomende regenseizoen. Ik zit droog en wel op mijn kamertje, probeerde de verveling wat te verdrijven met een setje tennis op tv en ga na dit artikeltje het recent ontdekte Indisch vegetarisch restaurantje eens uitproberen. Tot hiertoe heb ik me nog maar enkel gewaagd in steeds weer hetzelfde maar te vertrouwen establishment. Sinds mijn maag-en darmproblemen in Nepal ben ik uiterst voorzichtig geworden maar ik ben ook gevoelig aan een vriendelijke en eerlijke bediening. Nog geen negatieve noot waargenomen. Integendeel, de Vietnamezen komen mij vriendelijk over al vraagt het enige volharding om zelf vriendelijk te blijven tegen de zoveelste motorrijder die je een ritje tegen betaling wil aanbieden of venter met zonnebrillen, aanstekers, videofilms of andere waardeloze prullen. Wel opvallend is dat er steeds minder Vietnamese schoonheden mij verleidelijk aanklampen om een massage of  'boem-boem' aan te bieden. Ik denk dat ze doorkrijgen dat deze mooie jongen daar toch niet op ingaat.

Morgen wordt het wel tijd om mijn rust- en verkenningsperiode enigszins af te sluiten en tot actie over te gaan. Een bezoekje aan het enige adres dat ik van Phra Tran heb gekregen in deze stad? Of een daguitstap binnen of buiten de stadsgrenzen? Het War Remnants Museum en Reunification Palace blijken aanraders. Ik moet ook nog uitzoeken of en hoe ik naar Vung Tau kan gaan. Dat is op zo'n 120 km van hier gelegen maar wel naar het Zuiden en dus uit de richting van DaNang. Die actie wordt noodzakelijk want ik geraak wat uitgekeken op de waanzinnige drukte. Een voorbeeldje ter illustratie: gisterenavond wilde ik voor het slapengaan nog even het bruisende leven intrekken en dus besloot ik nog een terrasje te doen. Het verkeer raasde onophoudelijk voorbij en met zulk een massa brommertjes moet het wel eens fout lopen. Ik zat nog maar enkele minuten neer en het was al prijs. Twee van die dingen reden op mekaar in en lagen in een oogwenk horizontaal. Gegil en commotie rondom mij maar gelukkig bleek het allemaal niet zo erg. De onfortuinlijke berijders kropen snel recht, wat hevig gegesticuleer en verheven stemmen, de boel even helemaal in de chaos maar enkele minuten later was er van het voorval niets meer te merken. Zo regelen ze dat in een Aziatische grootstad. De muziek in het open cafe werd nog enkele streepjes hoger gezet en de dolle kermis ging onverwijld verder. Lang kon ik het daar niet volhouden. Dan maar weer de rust van het hotelkamertje. Goed gek deze waanzin maar ergens ook fascinerend. De verkeerssituatie is zeer vergelijkbaar met die van Kathmandu maar daar houdt de vergelijking op want in Nepal is de armoede veel zichtbaarder. Het algemeen beeld van Ho Chi Minh City heeft op het eerste gezicht meer overeenkomsten met Bangkok. Ik heb uiteraard nog maar weinig gezien om mij al een duidelijk beeld te kunnen vormen.