Het nadeel aan taxi's, die hier rechts rijden zoals de rest van het verkeer trouwens, is dat ze je meestal aan de voor jou verkeerde kant van de straat moeten afzetten. Dan ben je wel verplicht om de oversteek te maken. Ik begin het nochtans te leren. Je moet gewoon veel lef hebben, niet aarzelen maar resoluut blijven stappen en erop vertrouwen dat het goed zal aflopen. Met de knikker in de knieen achteraf, dat moet je erbij nemen.
Zo ook daarstraks toen ik aankwam in de Chinatown-wijk 'Cholon' waar ik twee Chinese pagodas wilde gaan bezoeken. De moeite waard. Net als in die van Georgetown voelde ik me weer helemaal in het China van glorieuze tijden. Prachtig versierde gebouwen met binnenin overvloedig lakwerk en bas-reliefs in overwegend rood en goud. Ik ga graag een poosje rusten in dergelijke tempels maar het massaal branden van flinke wierookstokken, meestal samengebonden in dikke pakketten, maakt de lucht daar zwaar om in te ademen.

Terug in Pham Ngu (spreek uit ngauw) Lao, tijdens mijn late lunch, kwam het sjofel geklede en op blote voeten rondlopend bedelmeisje weer langs. Op haar schouders bengelde een lusteloos jongetje van ongeveer twee jaar oud. Een eerdere keer wilde ik haar geen geld geven, in de veronderstelling dat dit enkel in de zakken van haar opdrachtgever terechtkomt. Omdat ik naderhand wroeging kreeg haar niet wat te eten aangeboden te hebben, besloot ik dat ditmaal wel te doen. In gebarentaal want ze sprak geen Engels -waar zou ze het geleerd hebben?- wees ze mijn aanbod om aan mijn tafeltje te komen zitten af. Opnieuw niet goed aangepakt dacht ik, maar ik kreeg een herkansing. Toen ik ze later op straat nogmaals tegenkwam wilde ze wel mee naar het kleine suppermarktje verderop. Ik liet ze zelf kiezen. Ze koos een ijsje voor haar broertje en een doos sojamelk. Niets voor zichzelf dus. Het pakje voedzame koekjes dat ik haar toestak nam ze met een lieve lach wel aan. Ik ben beslist geen wilde weldoener en hou me graag aan het boeddhistische principe 'no compassion without wisdom', maar de innig dankbare glimlach van het meisje was een onbetaalbaar geschenk terug. Het samsara kent zowel lijden als vreugde en soms lopen beide vlot in mekaar over. Ik heb die kinderen mogelijk heel even uit hun ellende mogen helpen en zij hebben mijn wroeging weggenomen.

Daar ik het stilletjes aan tijd begin te vinden de stad te verlaten, liep ik nadien een van de vele reisbureautjes binnen. Of ik morgen of overmorgen een busreis kan boeken naar Hue, halverwege Vietnam? Pech mijnheer, morgen begint hier een lang, vrij weekend en alles is volgeboekt tot en met zondagavond. En dat was wat ik overal te horen kreeg. Blijkbaar vieren de Vietnamezen een of ander feest. Tja, maar aanvaarden zeker en er nog enkele dagen HCMC aan verder breien zonder morren.

Toch kon ik geamuseerd weer naar mijn hotel wandelen. De man van dienst in het laatste bureau begon een interessant gesprek. Toen hij vernam dat ik in het boeddhisme geinteresseerd ben kreeg hij echt belangstelling. De vrij grappige kerel wilde mijn hand lezen. Al heb ik me daar, bij wijze van attractie, ook ooit eens op een schoolfeest mee bezig gehouden, ik geloof daar niet direct in maar wat hij me toen allemaal vertelde verbaasde mij wel. Ik bespaar jullie de details maar zonder voorkennis had hij het o.a. over een afgesprongen huwelijk, een goed hart en een vastberaden lijn die tot het succesvol oprichten van een 'pagoda' zal leiden! Asjemenou, na die Indische (vrouwelijke) taxichauffeur in Georgetown nu een Vietnamese touroperator...En dan vergat ik bijna de Marokkaanse taxichauffeur in Brussel, op weg naar de Vietnamese ambassade, die me zei: "Ca me resemble que ta famme t'as rendu un sevice avec la divorce." Naar ik veronderstel is dit mijn Franse versie met 'haar op' maar ook deze opmerking sloeg, zonder mijn diep respect voor mijn (ex-) vrouw te verliezen, nagels met koppen.

Daar het Indisch restaurant eergisteren best meeviel ben ik er vanavond terug gaan eten. Dit soort voedsel blijf ik verkiezen boven alle andere Aziatische keukens. Bovendien kruid men hier niet al te sterk want anders houd je dat uit de slaap.
Op weg naar het Frans cafe waar het rustig genoeg is om wat te lezen, kwam ik het bedelmeisje nogmaals tegen. Afgaande op de nieuwe situatie ben ik niet meer zo zeker over wat ik daarstraks geschreven heb i.v.m. haar mogelijke opdrachtgever. Dit soort informatie haal je uit de reisgids en van horen zeggen. Maar klopt dat altijd? Ze leek me bij nader toezien ouder. Ze is klein en mager van gestalte maar dat kan zijn reden hebben. Het jongetje, in zijn blote poep en met een enorm gezwel dat ik daarstraks niet heb opgemerkt op zijn linker beentje, zou wel eens haar kind kunnen zijn. Maar ik ga wat voorzichtiger worden in het trekken van conclusies. In ieder geval zag het er helemaal niet gezond uit met zijn opvallend weinig en dun haar, naast het gezwel nog andere huiduitslag en aanhoudende lusteloosheid.
Waarom liep ze met hem omstreeks 9u 's avonds nog doelloos rond op straat, totaal vervuild en hongerig? Ditmaal gebaarde ze zelf dat ze wilde eten en nam ze me mee naar een primitief mobiel eetstalletje. Ik liet haar bestellen. Een eenvoudige maaltijd voor 40 000 Dong, omgerekend 2 dollar of 1,5 euro. Een snelle 'thank you sir' -dat beetje Engels kende ze dan blijkbaar wel- en ze verdween tussen de donkere massa. Is dit schrijnende armoede? Ik vermoed van wel en in ieder geval is dit beetje geld zo beter besteed dan aan de kortgerokte dametjes die me vanuit hun bar naar binnen willen lokken.
De kans bestaat dat ze mij de volgende dagen gaat aanklampen. Wat moet ik doen?Is dat een mogelijke reden waarom ik nog niet direct de stad uit mag? En wat wanneer ik dat uiteindelijk wel kan? Of is dit alles te ver gezocht? Retorische vragen. Ik geloof dat wanneer dergelijke zaken zich aandienen daar een karmische reden achter schuilt. Ik kan in ieder geval nog moeilijk nee zeggen tegen deze twee, daarvoor voel ik mij te zeer betrokken. En of dit nu  allemaal 100% zuiver op de graat is of niet, dat hoef ik niet te weten. Het gaat hem om het beroep dat er op mijn medemenselijkheid wordt gedaan.