Het overkomt me niet vaak meer, dat onbestemde en vaag onderhuidse gevoel van droefenis. Maar vandaag ben ik er mee opgestaan en zal ik ermee moeten gaan slapen. Op het eerste gezicht kon ik daar geen reden voor vinden, het gaat me immers voor de wind. Kan het de onvermijdelijke onzekerheid zijn die, nu ik binnen 6 dagen weer vertrek naar verre onbekende oorden, zich enigszins aandient? Niet geheel onwaarschijnlijk, al ben ik dergelijke avonturen reeds ietwat gewoon en kan ik me relatief makkelijk voorhouden dat ik me maar vol vertrouwen met de stroom moet laten meedrijven. Maar daarvoor moet je in een goede conditie zijn. Is het omdat ik toch wel vage fysieke ongemakken ervaar? Een verkoudheid, meegebracht vanuit Nepal, die maar niet wil overgaan, om er eentje te noemen. Kan natuurlijk hooikoorts zijn want, al heb ik daar nooit teveel last van ondervonden, ik ben wel met astma geboren. Of zijn er met deze aanhoudend zonnige lente andermaal teveel fijne stofdeeltjes in de Belgische atmosfeer? Meestal roet afkomstig van dieselbrandstof, hoe men dat ook probeert te minimaliseren. Ik moet natuurlijk resoluut opnieuw stoppen met roken, mijn kwalijkste verslaving. Ik weet echter dat ik dat kan, ook dat ik kan hervallen. Een mogelijke reden tot vage droefenis: soms pijnlijk geconfronteerd worden met je tekortkomingen. Ik dacht echter dat ik dat al aanvaard had. Denken he...
En mijn rug laat zich opnieuw voelen omdat ik het even niet meer gewend ben om niet op een harde ondergrond te slapen... Ach, ik zal maar ophouden met klagen, straks gaan jullie nog denken dat ik een oude vent ben. Denken he...

Gaande door deze dag sloeg mijn vage droefenis steeds meer om in geprikkeldheid.
Zo nodig een nog vervelender gevoel. Maar het positieve hieraan was dat ik tevens meer inzicht kreeg in de werkelijke oorzaak van deze onheilzame gewaarwordingen. Ik besefte dat ik mij domweg aan het ergeren was omwille van de 'ondraaglijke lichtheid van het (Belgische) bestaan'. Misschien toch niet zo een goed idee om de laatste dagen terug de krant te kopen. Hoe de media zich als hongerige wolven storten op alles wat hun kijk-en leescijfers kan opkrikken! Maar zelfs al zou de inhoud van hun berichtgeving maar half de waarheid benaderen, van die inhoud kan je moeilijk vrolijk worden.
Het is echter niet enkel hier dat het schoentje wringt. Het is alsof onze hele samenleving diepgang mist. Ik zie een wereld rondom mij die blijkbaar enkel leeft om te werken en geld te verdienen dat dan bijgevolg moet dienen om huizen te bouwen of te renoveren, te consumeren of op reis te gaan, afgewisseld met wat sportvertier van voetbal of wielrennen. Hoogstwaarschijnlijk een veel te hard oordeel van mij, alsof ik al uberhaupt het recht zou hebben om te oordelen. Er mag dan nog een grond van waarheid zitten in mijn analyse, ik ben degene die daar voor mezelf de lessen moet uit trekken.

Dit inzicht verzachtte mijn wrevel maar heeft vooralsnog mijn droefenis niet helemaal kunnen opheffen. Voorlopig zal het nog het meest verstandig zijn om mijn hoofd te ledigen van negativiteit alvorens in slaap te vallen en morgen trachten te genieten van de kleine familiereunie ter gelegenheid van Lieve's verjaardag en mijn nakend afreizen. Ik ben daar altijd graag bij wanneer zij, Jerpe, Senne en zijn vriendinnetje Eefje, Melina, Tom en mijn kleinkinderen Boke en Florke nog eens allemaal kunnen samenkomen. Ward zal daarbij andermaal gemist worden maar we gunnen de jongen zijn laatste etappe, alvorens om financiele redenen te moeten terugkeren, dwars door China richting Mongolie. Op het thuisfront zal iedereen blij zijn om zijn strapatsen uit eigen mond te vernemen. Met zijn gebruikelijke humor hoor ik de lachsalvo's al. Op onze gezamenlijke trektochten beweerden meerdere mensen dat ze het konden merken met vader en zoon te spreken maar Ward is minder een diepgraver en zal dus hopelijk minder last ondervinden van die zogenaamd ondraaglijke lichtheid. 'Humor is het meest krachtige, geweldloze wapen', een van de betere uitspraken van Picasso. En volgens Thich Nhat Hanh ontspant ons hele lichaam en geest wanneer er een glimlach op ons gelaat verschijnt. Misschien mag het leven wel licht bevonden worden, echter niet te verwarren met oppervlakkigheid.
Om mani padme hum.