Bij mijn ontbijt wil ik wel eens de 'Kathmandu Post' of de 'Himalayan' openslaan. Om twee redenen niet slecht: zo houd ik voeling met wat er leeft in dit land en schaaf ik andermaal aan mijn kennis van de Engelse taal. Het valt mij echter op dat 80% van de berichtgeving over de binnenlandse politiek handelt. In een land waar de spiritualiteit nergens uit het openbare leven weg te denken is, blijkt het bijzonder moeilijk om tot een conscensus te komen tussen de communisten en de rest van de regering. Aan welk ander land doet dit politiek gekibbel mij nu ook weeral denken?

Maar verder lees ik over overstromingen die men ook in Nepal niet gewend is en die het gevolg zouden zijn van een monsoon die dit jaar vroeger en heviger op gang trekt. In India heerst er momenteel een hittegolf en heeft men op bepaalde plaatsen ( in Punjaab bv ) temperaturen rond de 50 graden genoteerd! Dan houd ik het liever bij de 31 hier in Nepal.
Ik moet denken aan Rose uit Honduras die vanuit Nilambe naar Delhi is gevlogen. En het mens had al zoveel last met haar darmen. Nu ik toch met mijn vrienden uit Sri Lanka in mijn hoofd zit, komt ook Kezia weer in beeld. Deze lieve Amerikaanse vrouw heeft me gisteren nog een mail gestuurd vanuit de U.S. om te melden dat ze enige tijd onbereikbaar is en dus geen mails kan beantwoorden. Ze is een retraite gestart met Youngey Mingyur Rimpoche, wiens boek mij veel heeft bijgebracht en waarvan ik het minzaam lachende gelaat hier dagelijks op een boekomslag tegenkom. Kezia Wineberg in de Verenigde Staten en ik in Nepal momenteel. Enige weken terug nog zo dicht bij elkaar in Sri Lanka. De wereld, mijn dorp. Ik heb het gevoel een wereldburger in wording te zijn. Of een wereldburger te zijn in wording. Een subtiel verschil.

Ondertussen drink ik een 'hot lemon with ginger and honey'. Heerlijk drankje. Ik ben blij geen alcohol of tabak meer te gebruiken. Al heb ik daar af en toe nog eens
trek naar, ik voel me bevrijd van die verslavende drang die altijd naar meer van dat vergif vraagt. Weer iets dat mijn 'rugzak' lichter maakt. Ik heb onlangs een nieuwe spreuk hieromtrent gemaakt: 'Versobering doet deugd want eenmaal vederlicht zijn er nog weinig zaken waar je onzacht kan tegenaan botsen.'
Ondertussen kijk ik vanop een dakterras naar de groep monniken die voor de avondchanting op de stoepa komt zitten. Het lijkt alsof ze elke dag met meer volk bijschuiven. Ik krijg weer een warm gevoel tesamen met een overkoepelend inzicht. Is dit een soort offergave ter bestrijding van een naderende catastrofe? Maar er gaat een bijzondere kracht uit van deze chantende monniken. Het is te hopen dat Ingo Schnabel met zijn 'Himalaya Rescue Dog Squad Nepal'-team kan samenwerken met de monniken en nonnen in het uur van de waarheid.
We mogen zeker niet doemdenken maar evenmin onze ogen sluiten voor de signalen die onze planeet laat voelen.
Bij ons het water ( overstromingen ), hier de aarde ( aardbevingen ), elders de wind ( orkanen ) of het vuur ( vulkanen ). Om nauwlettend op te volgen.